The Spit Fire, poszukiwanie szafy i bikini

Uwierzycie, ze jestem w Alex juz ponad 3 tygodnie?! W sobote bedzie pelny miesiac i nawet wiem, ze bede miala okacje uczcic go w bardzo milym towarzystwie – ale o tym opowiem Wam pozniej ;)

Ostatni weekend byl swietny, naprawde. Wreszcie odpoczelam, nawet sie wyspalam! 

W czwartek bylam w lokalnym pubie, jednym z kilku tutejszych “zrodelek”, gdzie spotykaja sie wszyscy miejscowi cudzoziemcy oraz ci Egipcjanie, ktorzy aspiruja do bycia czescia international community. W przeciwienstwie do pubu na Zamalku, ktory wyglada troche jak muzeum irlandzkiego pubu (expaci w Alex mowia, ze jest “very posh”; tak, tak, niebawem zobaczycie zdjecia z Kairu), The Spit Fire naprawde ma klimat! Okazuje sie, ze to jest bardzo stary local, ktory prowadzilo na dwie zmiany 4 braci (jeden juz nie zyje). Dzis dowiedzialam sie, ze pod Spit Fire jest schron bombowy z czasow II Wojny Swiatowej i tunel, ktory prowadzi az na dworzec kolejowy!

Siedzymy sobie przy stoliku – Wlosi, Francuzi, Anglik Albert, Ahmed, Kolumbijka Paula, Egipcjanie, etc. Siedzimy sobie, pijemy piwo, jest gwarno, tloczno i zadymienie (do Egiptu, jak sie mozna domyslic, nie dotarl zakaz palenia tytoniu w miejscach publicznych). Rozmawiam ze Stefano o urokach zycia w Aleksandrii, niespecjalnie koncentrujac sie na rocku, ktory leci z glosnikow, kiedy nagle moich uszu dobiega cos, czego sie tam nie spodziewalam i najpierw nie jestem pewna, czy slysze to naprawde, czy moze tylko mi sie wydaje?... Ale juz po chwili krzycze “Polish song! Polish song! This is a Polish song!” Niezle, nie uwazacie? Pozniej okazalo sie jeszcze, ze na szybce w drzwiach od toalety mozna przeczytac napis “I’m sorry Polish girls”.

W piatek poszlismy z Simon na targ, gdzie sprzedaja wszystko, w tym meble second hand – nadal szukam szafy. Szafy nie kupilismy, ale i tak bylo super ;) Poznalizmy, np. szefowa calej ten menazerii, ktora mowila, ze wlasnie zbiera pieniadze od wszystkich straganiarzy i ktora zaprosila nas na swieze soki – z kokosa i z owocow drzewa swietojanskiego, a nawet na obiad! Ale z tego zaproszenia juz nie skorzystalismy, miedzy innymi dlatego, ze troche nam sie spieszylo. Pijemy te soki, pijemy, patrzymy na siebie z Simone i nagle Simone z usmiechem od ucha do ucha mowi to, co oboje myslelismy: “Yeah, we’re gonna get sick from this”. Ale, what do you know, minely 3 dni i zyjemy, bez trawiennych sensacji.

Z targu pojechalismy do Agami na slynna prywatna plaze, po ktorej mozna paradowac w “bikini” (“bikini” to w tutejszym dialekcie angielskiego kazdy dwuczesciowy kostium kapielowo-plazowy). Zeby dostac sie na te plaze trzeba miec przepustke, a zeby miec przepustke, trzeba w Agami mieszkac – na stale, badz wynajmujac dom, np. na wakacje. Na moje szczescie, Simone zna all the right people, miedzy innymi Nathalie, ktora mieszka w Egipcie od 20. lat i ma w Agami dom :) A poza tym jest cudowna kobieta.

Morze bylo wspaniale, cieple, fale unosily mnie na powierzchni… Pierwszy raz kapalam sie w morzu, odkad tu przyjechalam. Poza prywatnymi plazami, ktore stanowia takie enklawy dla VIPow (nie tylko dla cudzoziemcow, korzystaja z nich rowniez odpowiednio sytuowani lokalsi), trudno sie zrelaksowac nad morzem. Jak to ujal moj Dyrektor: “Bikini and burqini don't mix”. “Burqini”, oczywiscie odnosi sie do burki, czyli zaslony, noszonej przez kobiety w krajach islamskich. Nawet na prywatnej plazy w Agami albo na basenie w Sporting spotyka sie nieraz kobiety, kapiace sie w calym ubraniu, z chustka na glowie i wokol szyji (z chustka na twarzy na szczescie nie widzialam). Tak, oczywiscie, ze to lepiej, ze kapia sie w ubraniu, niz jak by sie mialy wcale nie kapiac, ale – wiecie – mam nieodparte wrazenie, ze to moze byc niebezpieczne. Szczegolnie w morzu, gdzie sa przeciez silne fale… No, ale taka tutaj jest kultura. A, na plazy sa stanowiska z ratownikami (chyba ratownikami, tzn. wedlug znanych mi standardow to powinni byc ratownicy). Siedza na tych swoich "wiezyczkach" (jak to sie nazywa?) i maja gwizdki. Oczywiscie, ze kazdy ratownik powinien miec gwizdek, zeby ostrzegac przed niebezpieczenstwem i zwracac na siebie uwage, ale to jest Egipt. Tutaj gwizdek jest w ciaglym ruchu, podobnie jak samochodowy klakson :)

W sobote jedna kolezanka z towarzystwa, Coline, wracala do Francji i w piatek w ciagu dnia znajomi urzadzili jej, oraz jej przyjaciolce Charlotte treasure hunt. Mialy rozne zadania, lataly po miescie i zbieraly kopety z kolejnymi zadaniami (przejechac sie dorozka, kupic lody na monety po 25 piastrow - odpowiednik naszych groszy, zaspiewac piosenke na balkonie Instytutu Francuskiego, zdobyc numery telefonow od chlopakow na ulicy, etc), a wieczorem wszyscy bylismy zaproszeni na impreze do nowego mieszkania Irini, Charlotte i Michele – Wlocha, ktory uczy w Alex wloskiego. 

W sobote wstalam z lozka ok. 13, zjadlam sniadanie i pojechalam na basen – tramwajem ! :) Siedzialam w wagonie dla kobiet i bylo bardzo bardzo sympatycznie :)